23 aug 2010
Hotan - Een dag later vertrokken uit Kaskhar. Bij het spoelen van een glas een flinke jaap in mijn vinger gesneden. Drie hechtingen rijker en natuurlijk een avontuur in een ziekenhuis. Uiteindelijk kom ik als een stoffig jongetje aan in Kaskhar. Voor het eerst ook de PSB mogen meemaken. China is een politiestaat.
Om te proberen had ik een fles Chinese wijn gekocht en in de keuken van de hostel vond ik twee glazen. Even grondig spoelen, dacht ik nog, en toen: Bloedbad! (overdrijven is een kunst!). Ik word wat duizelig en ik weet het personeel van de hostel te overtuigen dat ik gehecht moet worden. Een medewerker gaat mee en hoewel het allemaal erg bureaucratisch verloopt (alles moet vooraf betaald worden), is de behandeling erg goed. Een les in steriel werken. Het was letterlijk een les want er stonden allemaal studenten omheen. Het hechten van een blanke wond is blijkbaar interessanter dan die enorme wond die dat jongetje had....
Samen met Hagen ga ik onderweg naar Hotan. Een rit van vijfhonderd kilometer die vooral erg stoffig is. Gelukkig gaan er nog grote delen door Oases. Op de derde dag neemt Hagen de afslag naar Tibet. Hij weet dat hij geen kans maakt om toegelaten te worden, maar hij wil het persoonlijk meemaken. In 2001 wou hij ook al door Tibet fietsen maar dat was net op 11 september, dus ging het niet door. Het was ons verteld dat de eerste checkpoint al na enkele kilometers is, dus ik wacht op hem bij de afslag. Het blijkt dat de checkpoint 160 km verder is en ik ga in mijn eentje nog wat verder om een plekje te vinden om mijn tent op te zetten. Ik weet een Ulgur familie te overtuigen dat hun boomgaard een ideaaal slaapplekje is en ik ben uiterst welkom. Ik eet mijn noodles en net als ik wil slapen komt er een stoet politiemannen rond mijn tent staan. Een lange discussie eindigt in de conclusie dat voor mijn persoonlijke veiligheid het beter is dat ik in een hotel slaap in de vorige stad. Mijn argument dat ik iedere mogelijke bandiet met mijn bijl doormidden splijt is niet overtuigend. Kortom alles weer inpakken - in het donker duurt dat toch al snel een uur - en dan de fiets achter in een busje terug naar de stad. Pas bij de derde hotel is er plaats voor mij. Ik koop om de hoek wat bier om deze nieuwe kennismaking met een politiestaat te vieren.
De volgende dag wacht Magda me op in een truckstopplaatsje. Magda is aan het backpacken en heeft na alle verhalen van de fietsers besloten om een in Kaskhar een fiets te kopen. Ze kon fietstassen lenen en is nu ook onder weg naar Hotan. We fietsen nog een uur door en gaan ergens linksaf naar een oase om te een kampeerplekje te zoeken. De eerste familie die we vragen geeft nul op het rekest. We zetten onze tenten op tussen twee irrigatie kanalen en al snel krijgen we van passanten druiven en walnoten. Een man komt nog even en sociaal praatje houden. Ik kan me weer helemaal welkom voelen. Ik krijg een SMS van Hagen dat hij eindelijk de checkpoint heeft bereikt en dat er inderdaad geen doorkomen aan is.
De dag naar Hotan is weer eens heel stoffig en zoals altijd in een woestijn, heb ik tegenwind. Wat is dat toch met woestijnen? Het is leuk fietsen met Magda. Ze is een Poolse, woont in Schotland en zal in Chengdou haar vriend introduceren in reizen. Dat is geloof ik, een spannend moment. Deze dag heb ik duidelijk een overdoses aan suiker opgelopen. Mijn maag kan het niet zo goed meer aan. Moet nog wennen aan wat er in China op de weg te krijgen is. Het helpt niet dat het Ramadan is. De meeste eettentjes zijn gesloten en zelfs thee is moeilijk verkrijgbaar. Ondertussen is dit al mijn vijfde dag op de weg sinds Kaskhar en het stof heeft samen met de zonnebrand een groezelige laag op mijn armen en gezicht gevormd. Mijn kleren hebben nauwelijks nog kleur. We komen aan in Hotan. Ook hier is de PSB actief. Slechts enkele hotels mogen buitenlanders accepteren en die zitten vol omdat er een internationaal toerisme festival is. We eindigen bij een hotel van de staat waar we door intervantie van een goed Engels sprekend Chinees koppel, bij hoge uitzondering en op persoonlijk risico van de receptioniste mogen overnachten als we beloven niet de stad in te gaan. Dat wouden we toch al niet meer en dus is dat geen probleem. We bedanken het koppel en de receptioniste van diep uit ons hart. Gelukkig zijn er ook nog mensen achter de regels....
Gisteren de zondagmarkt van Hotan bezocht. Erg ongeorganiseerd en dat is lekker in China. In de avond komt Hagen aan. Hij heeft de dag ervoor een zandstorm meegemaakt en is fietsend zandmannetje. Ondertussen heb ik een mentaal dipje. De afstanden in China zijn zo enorm dat ik er nog aan moet wennen. Het is bijvoorbeeld 2500 km naar Xinjing, eigenlijk de eerstvolgende plaats waar ik heen wil. Heb even tijd nodig om te wennen aan dit idee dat het nu weer en tijd wordt van doorfietsen. Raar, ik ben net aan idee te wennen om lekker de tijd te nemen met fietsen en nu zit ik in de woestijn waar dat niet echt lukt. Ach, het is maar 25 dagen of zoiets fietsen.
Morgen ga ik met Hagen weer op weg. Magda neemt de bus naar Xinjing (wat voor mij ook altijd nog een optie is) want ze zit veel krapper in de tijd.
