Laos 5
2 jan 2011
Don Det - Feestdagen op reis duren geen dagen. Oud en nieuw is in een paar minuten voorbij. De kerstdagen waren gewoon fietsdagen, wel speciale dagen want hele mooie fietsdagen. Vaak moet ik peinzen over de zwaarte van mijn bestaan op dit moment.
Kerstavond wordt in Tad Lo gevierd met jazzy kerstmuziek. Geen George Michael die over de vorige kerst zingt. Even kijken naar baderende olifanten en boven een stroompje in mijn hangmat een boek lezen. Op reis zijn, zeker met de fiets, kan zwaar zijn.
Zoevend over asfalt komen we de volgende dag aan op een plek met bungalows naast een rivier. Binnen een half uur liggen we af te koelen in de rivier en weer kort daarna geniet ik van een koud biertje samen met wat Laotiaanse jongelui. De oudste is leraar en de rest zijn zijn leerlingen. Ook nu weer overdenk ik dat het leven zwaar kan zijn.
We fietsen naar Paksong. Dat ligt op meer dan 1200 meter dus we gaan meer dan duizend meter omhoog. Het is een onverharde weg. Het gaat door echte oude bossen en er zijn hele mooie watervallen. Bij de bezichtiging van eentje stapt Ellen bijna op een slang. Het is dus uitkijken in de jungle. Het laatste stuk naar Paksong is minder. We zitten op het plateau maar het gaat nog steeds bergop. De weg is nu opgedroogde modder. Dat hobbelt hard. Na de soep die de lunch moet voorstellen moet ik na drie kilometer alweer stoppen met een hongerklop. Pak koekjes en halve tros bananen en ik kan weer verder. Ze zijn de smalle weg aan het verbreden tot een enorme weg en het wegdek is belabberd. Gelukkig blijft iedereen zwaaien en groeten. Je hebt hier altijd een fanclub!
In Paksong kun je goed koffie drinken. Dat is redelijk verklaarbaar als je al de koffieplantages op het plateau ziet. Ik geniet ervan. De volgende dag is het vijftig kliometer bergaf en wind mee naar Pakse. 's Avonds genieten we op het dak van het Pakse hotel van de zonsondergang. Weer een zware dag.
Na een rustdag gaan we nu met zijn vieren verder. Dado en Enora zijn er nu ook bij. Het is een jong Frans stel die leven in Frans Guyana. Ze geven daar les en zijn nu op vakantie om te studeren voor examens die ze nog moeten doen. We fietsen naar Champasak. Daar ligt de Wat Phu, een tempelcomplex van meer dan 1500 jaar oud. Het ligt op een helling met als hoogtepunt een bron met een hinduistische tempel ernaast. Het is er sereen en het voelt bijna heilig. Prachtig uitzicht over de Mekong. Ik ben blij dat ik ooit even in India ben geweest zodat ik toch al de mooie reliëfs begrijp. Maakt het wel leuker.
Natuurlijk bezoek je zoiets op het heetst van de dag dus daarna liggen we lamlendig in een restaurant bij te komen. We schoppen ons op de fiets en doen de laatste tien kilometer naar een guesthouse in Don Taled. We drinken lekker een bier in de tuin.
De volgende dag gaat de boeken in als onbeschrijvelijk geweldig. Onverhard fietsen over een smal paadje op de oever van de Mekong. Een zijrivier oversteken op een bootje dat met de hand langs een touw wordt voortgetrokken. De verschrikte gezichten van kinderen die niet zo vaak vreemdelingen zien. En we steken de Mekong over op een kleine bootje naar Don Khong. Alles wat we fietsen en varen staat niet op de kaarten die we hebben maar het gaat perfect. Het guesthouse in Khong is ruim en helemaal van hout. Om de dag te vieren drinken we meer bier!
Oudjaarsavond zijn we in Don Det. Dit is weer een ander eiland van de vierduizend eilanden. Je ziet Cambodja liggen. We zijn hier op de boot van Khong gekomen. Het is wel schrikken. Alleen maar touristen en een oever vol met bungalowtjes. Ik heb een vrijstaande voor mezelf. Oud en nieuw wordt gevierd met een countdown party op een strandje. Stelt niet zoveel voor en het is moeilijk om zolang wakker te blijven.
Het leven is zwaar als fietser, overdenk ik weer als ik in mijn hangmat ligt voor mijn huisje met een kop goede koffie. Heel erg zwaar.....
Morgen weer naar het noorden en dan via Attapue naar Vietnam. Ik fiets met Enora en Dado. Ellen gaat doornaar Cambodja. Mijn verjaardag zal waarschijnlijk ook maar een paar minuten duren.
